قدمگاه صبح

دیروز بعد از ظهر حوصله ام سر رفته بود. عصر های یکشنبه ی اینجا گاهی درست شبیه عصر جمعه ی ایرانه. آدم نمی فهمه چرا خلقش گرفته...عصر با خودم گفتم حتما می رم بیرون. روی نقشه را نگاه کردم و یه مسیر دوچرخه سواری کنار رودحونه پیدا کردم. یه بطری آب و چند تا چیز کوچیک برداستم و رفتم دوچرخه سواری..این قدر کنار رود خونه رفتم تا رسیدم به یه فضای بکر قاطی درختا ...تا جایی که گوشی اعلام کرد،دیگه سیگنال جی پی اس نداره! هوا هم داشت تاریک میشد و دیدم بدون جی پی اس نمیتونم راه برگشت را پیدا کنم! مجبور شدم برگردم وقتی برگشتم حالم خیلی بهتر بود.اینجا شهر بدی نیست. جمع و جوره و همه چی هم توش پیدا میشه. یه کمی هم شلوغه. با این حال به نظرم به قشنگی کاسل و فلمار * نیست. چیزی شبیه خیابونهای کوهستانی و شیب دار کاسل، Orangerie، پارک Wilhelmshohe و یا جنگل های فلمار را هنوز اینجا پبدا نکردم. نمی دونم..شاید هست و من پیدا نکردم.* کاسل شهر قبلی من و فلمار منطقه ی محل زندگی ام بود. + نوشته شده در دوشنبه بیستم شهریور ۱۴۰۲ ساعت 21:8 توسط مادامین  |  قدمگاه صبح ...

تو اتاق نشیمن مشغول بودم..نگاه به ساعت کردم و ۸:۴۰ دقیقه شب بود. احساس کردم چه خوب! خیلی کارا انجام دادم و ساعت هنوز ۸:۴۰ است. بازم مشغول به کار شدم. اون شب گذشت ولی این حس خوب که کلی کار را توی زمان کم انجام دادم، با من بود.فردا دوباره تو اتاق نشیمن بودم و نشسته بودم روی مبل. چشمم به ساعت افتاد. ۸:۴۰ !!! خنده ام گرفت. ساعت خوابیده بود!..یاد حس خوب شب قبلش افتادم. اینکه نفهمیده بودم ساعت خوابیده! اینکه چه قدر احتیاج به این حس داشتم که کارها را زودتر انجام داده ام. این که چه اندازه دوست دارم زمان بایستد تا من به خودم برسم. تا فکر های نکرده، ریکاوری های انجام نشده، دغدغه های رها شده را با دل آرام زیر و رو کنم و نگران هیچ چیز نباشم. نگران تیک تیک همیشگی ساعت نباشم. چه قدر احتیاج دارم که حس نکنم باز از همه چیز عقب هستم و جا مانده ام.من واقعا به یک ساعت خوابیده احتیاج دارم. به یه زمان متوقف شده‌.... + نوشته شده در یکشنبه بیست و ششم شهریور ۱۴۰۲ ساعت 18:25 توسط مادامین  |  قدمگاه صبح ...